’s Nachts in het ziekenhuis
Ik herinner mij nog goed hoe ik, jaren terug, eens kwalijk ten val kwam met mijn nieuwe fiets en ik daardoor in het ziekenhuis belandde met een dijbeenbreuk. Op mijn verjaardagstaart had ik enkele dagen voordien net 17 kaarsjes uitgeblazen en dus voelde ik mij al een echte man, dus vond ik het bepaald niet leuk om in een gemeenschappelijke slaapzaal te belanden… ook al waren de andere kamergenoten minstens even oud… Gênant vond ik het, want ook al had ik op school al een vriendinnetje, ik vond mezelf niet echt moeders mooiste, ook al omdat ik vond dat ik een puisterige kop had.
Nog gênanter was het feit dat ik nu in een ziekenhuisbed lag met aan mijn beide benen zelfklevend verband en aan het voeteinde gewichten. Bovendien mocht ik geeneens rechtop zitten en lag ik daar zonder enig kussentje zelfs onder mijn hoofd, met mijn beide benen dan ook nog eens wijd gespreid, plat op de matras. De eerste dagen had ik daar nog geen erg in, want toen had ik nog teveel pijn om daaraan te denken, maar na zo’n kleine week was de pijn al een stuk minder en begon ik mij zelfs mateloos te ergeren aan het feit dat ik in mijn penibele situatie geeneens fatsoenlijk een broek kon dragen. Iedereen in de kamer (en wie weet, ver daarbuiten) kon me zien liggen in bed, met enkel een ziekenhuishemdje en een soort van lendendoekje ter hoogte van mijn edele delen.
Continue reading “’s Nachts in het ziekenhuis” »